Kadar

Şimdi beklemelerdeyim uzunca
Küçücük bir çocuğun kaybolması gibi
O kadar alışmıştım ki sana
Öyle benimsemişti ki kalbim kalbini
Ellerim ellerini öyle tutmuştu ki
Tüm satır başları sana bağlanmıştı
Şiirlerimde...
En kötüsü de gülüşüne alışmamdı
Oysa bir kere görmeyle alışmıştım
Kaçışım yoktu o aşk selinden
Zaten kaçmayı da istemedim hiç
Gülüşlerin kalbi iyileştiriyordu çünkü
Hayallerle arkadaş ediyordu ruhu
Senli bir sürü hayali bahşediyordu
Ömrüme, kalbime ve bedenime...
Ağır mı geldi sensizlik nedir?
Nefeslerimde koca koca düğümler
Omuzlarım sanki bir hamalın omuzları
Kalbim sanki bir meftanın
Ellerim kuru bir ağacın dalları
Gözlerimde eski çağlarda kalmış
Bir deniz fenerinin ışıksız betonları
Boş boş bakıyor ruhsuz dolaşan insanlara
Oysa senin gözlerin ne derin bakar
Öyle derindir ki bir koca kraterdir
Yoğunluğundan rengi kahveye çalmış
Kenarları açık renk halka halka sahillerdir
Yürür yüreğim o sahillerde
Gözlerinin derinlerine doğru koşar adım
Korkar mıyım boğulmaktan?
Sensizlikten korktuğum kadar?